شور و شعور

رشته نوشته اي درباره نهضت حسين كه در روزنامه اعتماد از بيست و هشتم آذر تا هفت ديماه به چاپ رسيده است.

محرم فرارسيد و يک سال ديگر بر عمر واقعه تاريخي سال 60 قمري در سرزمين عراق افزوده شد؛واقعه يي که پس از وقوع، همچنان طي قرون گذشته تازه مانده است. هر کس در سرزمين هاي دور و نزديک تحت ستم و جور قرار گرفت خود را در آيينه آن ديد. در 14 قرن گذشته نام او برانگيزاننده شور و شورش گروهي از رنج ديدگان عليه قدرت طلبان و ستمکاران شد. آزاديخواهان از هر صنف و مرامي به کار بزرگ او ارج نهادند و اين واقعه را از جبهه خود دانستند. اما مايه اندوه است که کساني که خود را پيرو و عاشق حسين(ع) مي دانند، کمتر از واقعيت واقعه مي دانند. آنها که از او سخن مي گويند به برانگيختن احساس و عاطفه مردم بسنده مي کنند. چنان که اين پندار قوت گرفته است که حسين(ع) تنها درس شورشگري مي دهد و در حرکت او از عقلانيت، آگاهي بخشي و درايت و متانت خبري نيست. گمان شد تجربه او در نقشه راه به کار نمي آيد و صرفاً انگيزش است. شگفت تر آنکه عالماني که به تفقه در دين شهره شدند نيز در کار او و راهش مناسبتي با تفقه نيافتند. بناي فقه را بر دو يا سه نسل بعد از او، امام باقر و امام جعفرصادق گذاشتند. سنت حسين(ع) را که گفتار و کردار اوست از جنس فقه نشمردند. گويي بنا بوده است حسين(ع) حتي در ميان دوستدارانش نيز مظلوم و ناشناخته بماند. و اي کاش ناشناخته بود که مي شد آن را شناخت، اما شناخت وارونه را راست کردن صبر ايوب مي خواهد. اين واقعيت تلخ ما را بر آن داشت به اصل واقعه بپردازيم و آنچه اتفاق افتاده بشناسيم، که عشق بدون معرفت، و شور بدون شعور ارزشي نخواهد داشت.